W piątek trzynastego rozpoczął się kolejny Miesiąc w Krakowie. Nie wiem, na ile ta data to manifest zdroworozsądkowego myślenia organizatorów, a ile jest w niej zwykłego zbiegu okoliczności. tak samo jak trudno jest mi stwierdzić, czy fakt oddania festiwalu w ręce artystycznego duetu
Broomberg & Chanarin był w pełni świadomym posunięciem czy też wiązało się to z napędową siłą przypadku, w każdym razie efekt jest zaskakujący i na pewno, drogi wielbicielu fotografii, tegoroczny festiwal będzie niezapomnianym przeżyciem.
Sama koncepcja Aliasu - bazowanie na idei heteronimu - wydała mi się ciekawa i odważna: oto artyści wyzbywają się własnego ego (a jak powszechnie wiadomo u artysty bywa ono szczególnych rozmiarów), wcielając się w fikcyjne postaci wymyślone przez zaproszonych do projektu pisarzy. Świetne, zrobić coś zapominając o obowiązku bezustannej autopromocji? Wyzbyć się własnej tożsamości i spełnić marzenie o byciu kimś innym? Jak wspomnieli sami kuratorzy, nie wszyscy byli na to gotowi. Kilkanaście osób zdecydowało się jednak zagrać w tę grę.
I oto na festiwalu, bądź co bądź fotografii, otwierają się wystawy mało z nią związane. W większości - nieciekawe wizualnie, chaotyczne. panuje wszechobecna konsternacja. Wystawa w Bunkrze Sztuki, która ma wprowadzić w świat artystów posługujących się taktyką heteronimu (pojawia się na niej, wprawdzie połowicznie, również Oskar Karaś, nieistniejący student warszawskiej ASP), pozostawia głód, głód oryginału (wszystkie prezentowane obiekty są kopią).
Potrawa jest ciężkostrawna. ludzie spragnieni zdjęć masowo odwiedzają show offy (wprawdzie nie udało mi się dotrzeć do wszystkich, ale z czystym sercem polecić mogę Karola Kaczorowskiego, Bartka Lurkę i Michała Jędrzejowskiego/ Tomasza Liboskę; Yulka Wilam stokroć lepiej prezentuje się za to w publikacji).
Wyjeżdżając z Krakowa nadal byłam skołowana. Czy Adam i Olivier wykorzystali nieuwagę organizatorów tworząc swój wielki projekt, niszcząc w ten sposób dotychczasowy dorobek festiwalu? Dlaczego? Byłby to przykład bez precedensu. Te i inne nurtujące mnie pytania nie mogły znaleźć odpowiedzi, która, jak się okazało, była całkiem blisko. K. wyjął z plecaka aliasowy katalog-książkę w której znajduje się KLUCZ. opowieści o wyimaginowanych autorach i piękne teksty wreszcie składają wszystko w całość, pozwalają zrozumieć i docenić wytwory przecież nowych, często nieartystycznych osobowości. We wstępie kuratorzy piszą, iż ten eksperyment miał się nie udać. dla części, może nawet większości tak z pewnością będzie - ja jednak uważam, że tegoroczny MFK to już nie tylko lokalne przedsięwzięcie, ale wydarzenie na skalę światową.
Brawo.
*
Friday the 13th was the opening date of yet another Photomonth in Cracow, Poland. I don't know whether this date has something to do with the common sense of the organizers or it is just an ordinary coincidence. The same can be said about the fact that the whole festival was "handed over" to the artistic duo of
Broomberg & Chanarin. Anyway, the effects are surprising. As of you, my dear lover of photography, this festival will surely be for you an unforgettable event.
The Alias concept itself , based on the idea of heteronyms, struck me as interesting and daring. Artists get rid of their own egos (and artists are notorious for their big egos) and act as fictional characters created by writers taking part in the project. Great! Doing something without constantly thinking about self-promotion? Fulfilling one's dream of being somebody else? As curators said, not everybody was capable of doing it, but finally there were some people who decided to play this game.
And here we are, at a festival devoted to photography after all, with some of the exhibitions having little to do with it. The majority of works wasn't visually interesting and seemed to be rather chaotic. Everybody was dismayed. The exhibition at Bunkier Sztuki Gallery, which was supposed to act as an introduction to the rest of the programme, doesn't even have any original pieces of art (everything is just a copy).
Everything is hard to understand, that's why large numbers of people go to show-off exhibitions to see photos (unfortunately, I haven't seen all of them, but I can recommend the exhibitions of Karol Kaczorowski, Bartek Lurka and Jędrzejowski/Liboska; photos of Yulka Wilam look much better in the book though).
As I was leaving Cracow, I was still confused. Did Adam and Olivier take advantage of the festival directors and made their own art piece outside of the Photomonth structures, destroying its heritage? And then - why would they? I couldn't find answers to all these questions but... K. got out of his backpack the Alias book aka catalogue, where we finally found the KEY to the mystery. Stories about imaginary artists and beautiful texts make it all clear. Finally, we could appreciate the works of, after all, non-artistic personalities. In the book's introduction, curators tell us that this experiment was supposed to fail. Some people or even the majority will think so, but I believe that Photomonth 2011 is not a local venue anymore - it is a world-scale event.
Congrats.
/ many thanks to Maciej Władysław for help with the translation ♥
