Pierwszą taksówką nie zajechaliśmy daleko - po trzech kwadransach lajtowej jazdy spod maski jeepa zaczął wydobywać się dym. Zerkam do środka... wszystko poklejone na poxipol. Siadamy w przydrożnej knajpie. Koleś, który od początku jechał z nami kupuje nam shorpę, zupę z baraniny i wraca z M. do Dushanbe w poszukiwaniu kolejnego transportu. Po jakimś czasie podjeżdżają czarną Wołgą, lekko weseli po kilku głębszych. Auto produkcji radzieckiej wzbudza tyle zaufania co wlekące się niemiłosiernie uaziki, ale bierzemy co się trafiło. Droga przez góry - standart - dużo kurzu i przepaście, od widoku których kręci mi się w głowie. Przerwa. Do obiadu Sponsi zamawia 1,5 litra. Trzy butelki robimy w tempie rekordowym. Nie chcę przesadzać, Tadżyk za to sobie nie żałuje - następnego dnia zaczyna się Ramadan. "Jutro już nie będę mógł" stwierdza wychylając kolejny toast.
Zachodzi słońce, a czasu coraz mniej. No i...Wołga zlamalas, zerwany pasek klinowy, koniec złudzeń. Jestem wkurzona, brak wizy to nie przelewki a chłopcy idą dalej w tango (dziwnym trafem znowu rozkraczamy się przy jakiejś przydrożnej knajpie). Kłótnia bez sensu, w końcu i tak siadam i zapijam smutki. Kierowca ogarnia pomoc; F. i M. idą spać, a pijany Sponsi zaczyna swoją tanią gadkę (pol-skie-dziew-czy-ny-naj-pięk-niej-sze-są). Wołga rusza. Koleś nie próżnuje, z przedniego siedzenia chce sobie poużywać, ale zamiast na mnie, trafia na Maciusia. Konsternacja i dziki rechot.
Na granicę docieramy dopiero o 6. nad ranem. Buda, szlaban, kilku celników i błąkająca się krowa. Za spóźnienie chcą po sto dolców od głowy, zapomnijcie, tego nie zapłacimy kartą mastercard. Ni stąd, ni zowąd pojawia się tajemniczy wędrowiec; to Francuz z jakiejś rządowej organizacji. Stara się nam pomóc metodami niekonwencjonalnymi tzn. bez łapówki ("Jak będziecie ich korumpować to nigdy się to nie skończy! Merde!" - cóż za idealizm). Efekt żaden oczywiście. Koczujemy na plecakach i bierzemy pograniczników na cierpliwość. I bosko - za pięciokrotnie niższą sumę przybijają nam pieczęć z wczorajszą datą.
Chwilę później jesteśmy z powrotem na słodkiej kirgijskiej ziemi, gdzie bez stresu przebywać możemy następne 96 godzin... i hop siup do Kazacha.
pinhole 2ze stanu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz